Πώς η Τουρκία κατάφερε να γίνει ο νούμερο ένα εχθρός του Μακρόν σε Α.Μεσόγειο
& Αφρική
Η προηγούμενη επιστολή Γάλλων αποστράτων ανωτάτων αξιωματικών με πολεμική
εμπειρία σε πεδία μαχών, σε Αφρική και Αφγανιστάν, καθιστούσε την Τουρκία ως
τον υπαριθμό 1 “εχθρό” της Γαλλίας σε Α.Μεσόγειο και Αφρική.
Σήμερα το γαλλικό ίδρυμα στρατηγικής έρευνας IFRI, είναι ακόμα πιο
αποκαλυπτικό αφού σε έκθεση του περιγράφει την επερχόμενη τουρκογαλλική σφοδρή
“σύγκρουση” σε δύο περιοχές , Α.Μεσόγειο-Βόρεια Αφρική.
"Οι μονομερείς ενέργειες του Ερντογάν ζωντανεύουν τη μνήμη της οθωμανικής
αυτοκρατορίας, ενός ιστορικού αντιπάλου, προκλητικού, ακόμη και εχθρού της
Δύσης, στη γαλλική συλλογική φαντασία”, αναφέρει Γάλλος ειδικός.
Η ανάλυση που δημοσιεύθηκε στο Γαλλικό Ίδρυμα Στρατηγικής Έρευνας IFRI,
αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά, την αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας ως
περιφερειακή δύναμη στην αναζήτηση γεωστρατηγικής αυτονομίας.
Αυτή πρέπει να αξιολογηθεί υπό το φως της ανησυχίας που προκαλεί ο
αυξανόμενος νεο-Οθωμανισμός της Άγκυρας στις περιοχές που η Γαλλία θεωρεί ως
σφαίρα επιρροής της.
Η γαλλοτουρκική σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο είναι στην πραγματικότητα
ένας γεωπολιτικός αγώνας εξουσίας σε πολλά μέτωπα, Λιβύη, Συρία, Λίβανος.Η
ευρεία κατανόηση της εθνικής κυριαρχίας από την Άγκυρα έρχεται σε αντίθεση με
το μεσογειακό όραμα και τα συμφέροντα της Γαλλίας στην περιοχή.
Οι πρόσφατες ανακαλύψεις φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και ο υπό
σχεδιασμό αγωγός EastMed διαδραματίζουν βασικό ρόλο στην ώθηση της Άγκυρας
προς μια πολιτική αντιπαράθεσης με τις γαλλικές ένοπλες δυνάμεις.
Αυτό που ξεκίνησε ως προσωπική εχθρότητα μεταξύ Μακρόν και Ερντογάν
μετατρέπεται αργά σε μια μεγάλη γεωπολιτική και στρατιωτική αντιπαλότητα.Η
Γαλλία ενεργεί ως υπερασπιστής της παλαιάς περιφερειακής τάξης, ενώ η Τουρκία
ενεργεί ως μια ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη.
Στο επίκεντρο της έντασης μεταξύ Γαλλίας και Τουρκίας βρίσκεται η διαφωνία για
το Τουρκολιβυκό μνημόνιο, με Ελλάδα και Κύπρο να λαμβάνουν την
υποστήριξη της Γαλλίας .Όταν η Άγκυρα ξεκίνησε έρευνες-γεωτρήσεις στην Κύπρο,ο
Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι αυτό είναι «απαράδεκτο» και
προέτρεψε την Ευρώπη να σχηματίσει ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον της Τουρκίας.
Η ιδεολογική ραχοκοκαλιά της ανατολικής Μεσογειακής πολιτικής συγκρούσεων
άρχισε να διαμορφώνεται με το δόγμα της «Γαλάζιας πατρίδας» που σχεδίασε ο
Ναύαρχος Cem Gürdeniz.
Αργότερα, αυτό το σχέδιο μετατράπηκε σε κρατικό δόγμα στην Τουρκία, το οποίο
θεωρείται ως ένα βήμα στην επιστροφή της νεο-Οθωμανικής στάσης της Άγκυρας για
την διασφάλιση της γεωστρατηγικής αυτονομίας και της ενεργειακής ασφάλειας,
μέσω της πρόσβασης σε πλούσιους πόρους υδρογονανθράκων.
Το δόγμα αυτό όμως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το μεσογειακό όραμα της
Γαλλίας, τα συμφέροντά της στην περιοχή και τη φιλοδοξία του Γάλλου Προέδρου
Εμμανουέλ Μακρόν να αποκαταστήσει τη δύναμη και την ηγεσία της Γαλλίας στη
Μεσόγειο.
Ο επεκτατικός χαρακτήρας της Τουρκίας στην περιοχή έφεραν τον ανταγωνισμό
εξουσίας με τη Γαλλία, σε άλλο επίπεδο. Αυτή η σφαιρική μετατόπιση ισχύος
μπορεί να περιγραφεί ως μια άνοδο δύο ρεβιζιονιστικών μεσαίων δυνάμεων στον
κόσμο.
Η αντίδραση της Τουρκίας στον αποκλεισμό της από την αναδυόμενη τάξη ενέργειας
και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο ήταν διπλή.
Oι ενέργειες της Άγκυρας που προκάλεσαν την οργή Μακρόν
1) Με την ολοένα και πιο σκληρή χρήση στρατιωτικής δυνάμεως στην περιοχή, με
παράλληλη αποστολή σκαφών για αναζήτηση ενέργειας σε αμφισβητούμενες περιοχές.
2) Με την άσκηση στρατηγικής για την εξισορρόπηση των αντιπάλων δημιουργώντας
αντιμαχίες. Οι πρόσφατες προσπάθειες της Άγκυρας προς Αίγυπτο και Ισραήλ, αλλά
και η προσέγγισή της με τον Λίβανο, εμπίπτουν επίσης σε αυτό το
πλαίσιο.Ωστόσο, ο ανταγωνισμός μεταξύ Γαλλίας και Τουρκίας δεν φαίνεται να
παραμένει εδώ.
Μετά από ένα περιστατικό μεταξύ μιας γαλλικής φρεγάτας και τουρκικού πολεμικού
πλοίου στα ανοικτά της Λιβύης τον Ιούνιο του 2020, έγινε εμφανές ότι οι
εξελίξεις κινδυνεύουν να μετακινηθούν από έναν «ψυχρό πόλεμο» σε μια άμεση
στρατιωτική σύγκρουση.
Επιπλέον, η γαλλική εχθρότητα κατά της Τουρκίας στη Λιβύη, αποτελεί ένα ισχυρό
παράδειγμα του αυξανόμενου ποσοστού σύγκρουσης μεταξύ Παρισιού και Άγκυρας.
Για παράδειγμα, η υποστήριξη της Γαλλίας προς τον Χαφτάρ στον εμφύλιο
πόλεμο στη Λιβύη, ήρθε σε άμεση σύγκρουση με εκείνα της Τουρκίας.Μετά το
ξέσπασμα της λιβυκής επανάστασης, η ίδρυση μιας φιλο-γαλλικής κυβέρνησης στη
Λιβύη αποτελεί κύρια επιδίωξη της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής.
Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία της Λιβύης στην περιφερειακή
γεωπολιτική τάξη της Βόρειας Αφρικής, αυτή η κατάσταση έχει γίνει ακόμη πιο
σημαντική για το Παρίσι.
Ο Μάκρον προσπάθησε να πετύχει τέσσερις βασικούς στόχους στην πολιτική του στη
Λιβύη
1. Προστασία της επιρροής της Γαλλίας στη Βόρεια Αφρική, μια περιοχή που το
Παρίσι βλέπει ως μέρος της άμεσης σφαίρας επιρροής της.
2. Την επίτευξη μεγάλου μεριδίου από τη βιομηχανία πετρελαίου και
φυσικού αερίου της Λιβύης.
3. Τον έλεγχο της εξάπλωσης του πολιτικού Ισλάμ στη νότια πλευρά της Ευρώπης.
4. Την αμυντική συνεργασία με Αίγυπτο και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που είναι
περιφερειακοί εχθροί της Άγκυρας, για να αποτραπούν οι περιφερειακοί στόχοι
της Τουρκίας.
Τί γίνεται με την Λιβύη;
Όσο για την παρέμβαση της Τουρκίας στη Λιβύη, αυτή αφορά αποκλειστικά στην
στήριξη της κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας (GNA).
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, υποφέροντας από περιφερειακή απομόνωση μετά την
αποτυχία της πολιτικής της έναντι των αραβικών επαναστάσεων, η Τουρκία βρήκε
ως “παιδική χαρά” την Λιβύη για να αποκτήσει περιφερειακή δύναμη και να
ανακτήσει την επιρροή της. Σε οικονομικό επίπεδο, η Άγκυρα συνάπτει νέα και
προσοδοφόρα κατασκευαστικά συμβόλαια στη χώρα που πλήττεται από τον πόλεμο.
Το πιο σημαντικό, η πολιτική της Άγκυρας στη Λιβύη διαμορφώνεται από τα
ενεργειακά συμφέροντα, με εξασφάλιση πρόσβασης στο πετρέλαιο της Λιβύης, και
χρήση της χώρας ως εργαλείου αντιστάθμισης στους εχθρούς της Τουρκίας στις
θαλάσσιες διαφορές της Ανατολικής Μεσογείου ( Ελλάδα-Κύπρο).
Βλέποντας από το Παρίσι τις τολμηρές κινήσεις της Άγκυρας, ξεκίνησε ΉΔΗ να
διεισδύει σε μια ευρύτερη περιοχή όσον αφορά τις γεωπολιτικές τάσεις.
Αυτό τον συγκρουσιακό περιβάλλον μεταξύ Παρισιού και Άγκυρας επηρεάζει
σημαντικά την εσωτερική δυναμική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για αυτό και πολύ
σύντομα η Τουρκία θα εκδιωχθεί από την Λιβύη, ότι και να δηλώνει η πολιτική
ηγεσία της χώρας.