Η τουρκοελληνική σύγκρουση δεν προέρχεται από τη διαμάχη για την οριοθέτηση
των θαλάσσιων συνόρων, η οποία φούντωσε μετά την ανακάλυψη αερίου στις
Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες των χωρών της ανατολικής Μεσογείου, γράφει
τούρκικο δημοσίευμα στην αραβική.
Η σύγκρουση είναι παλιά και έχει σύνθετες αιτίες. Αυτές είναι
αποτέλεσμα πολιτικών και κοινωνικών δεσμεύσεων και της γεωγραφίας που
καθορίστηκε από τη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού το 1919 και την υπογραφή της
Συνθήκης των Βερσαλλιών μεταξύ των νικητριών χωρών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο,
μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ίδρυση της νέας
Τουρκίας με τα σημερινά της σύνορα.
Οι νικήτριες χώρες στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν αρκέστηκαν στον έλεγχο των
περισσότερων εδαφών που ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Ευρώπη και
στον αραβικό κόσμο.
Μάλιστα, της επέβαλαν πολιτικούς και διοικητικούς όρους.
Γεωγραφικά επίσης, η Συνθήκη των Σεβρών του 1920 επέβαλε την παραχώρηση της
Δυτικής Θράκης και των τουρκικών νησιών στο Αιγαίο στην Ελλάδα, αναγνωρίζοντας
την υποταγή της Συρίας και του Ιράκ στις γαλλικές και βρετανικές εντολές, την
ανεξαρτησία της Αραβικής Χερσονήσου και της Αρμενίας, τα Στενά του Βοσπόρου
και των Δαρδανελίων υπό τη διοίκηση της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία είχε
μόλις δημιουργηθεί στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού το 1919 και έδινε τα
Δωδεκάνησα στην Ιταλία, τα οποία είχε καταλάβει κατά τον Οθωμανο-ιταλικό
πόλεμο του 1911 -1912, τα οποία παραχώρησε στην Ελλάδα μετά τον Β'
Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το Ισλάμ είναι ασυμβίβαστο με την υποδούλωση
Μετά από αυτό, άρχισαν να εμφανίζονται κόμματα με ισλαμικούς προσανατολισμούς.
Επέστρεψαν οι συζητήσεις για ανεξαρτησία και ελευθερία από την κυριαρχία της
Δύσης στην τουρκική πολιτική και στρατιωτική σκηνή.
Το Ισλάμ, με τις αξίες και τα δικαιώματά του, είναι ασυμβίβαστο με την
υποταγή, την υποδούλωση, την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Υπήρχαν κλήσεις να κατευθυνθούμε ανατολικά και σε πολιτικό συντονισμό και
οικονομικές σχέσεις με τις χώρες του ισλαμικού κόσμου.
Έτσι ξεκίνησε από το Κόμμα Ευημερίας (ιδρύθηκε το 1983 και διαλύθηκε το
1998) και τον ηγέτη του Νετζμετίν Ερμπακάν (πρωθυπουργός από 28 Ιουνίου 1996 -
30 Ιουνίου 1997).
Ακολούθησε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ιδρύθηκε το 2001) και του ηγέτη
Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (πρωθυπουργός από το 2003 έως το 2014 και πρόεδρος της
Δημοκρατίας από το 2014), που πρόσθεσε στην τάση της ανεξαρτησίας νέες
διαστάσεις με βάση την έκκληση να επανεξεταστεί η ιστορία του σύγχρονου
τουρκικού κράτους και να εξεταστεί το τίμημα που πλήρωσε η Τουρκία σε
αντάλλαγμα για την ευρωπαϊκή αναγνώριση, σε σχέση με τις παραχωρήσεις που
έκανε στη Συμφωνία της Λωζάνης, και για να απαλλαγεί από τους περιορισμούς
της.
Η στρατιωτική επιλογή της Άγκυρας
Σήμερα, οι εντάσεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας αυξάνονται, καθώς η Τουρκία
έχει στείλει επιπλέον δυνάμεις στα σύνορά της με την Ελλάδα, σε νέα κλιμάκωση
της έντασης με την Αθήνα, ενώ η τελευταία έχει κινητοποιήσει τις δυνάμεις της,
σε συνδυασμό με την παράδοση αεροσκαφών από την Ουάσιγκτον στην Αθήνα.
Η γλώσσα του διαλόγου έχει διαταραχθεί, βυθίστηκε στη Μεσόγειο και η
στρατιωτική επιλογή της Άγκυρας βρίσκεται στο τραπέζι. Τελικά η Τουρκία
παλεύει με όλους.
Σε μια εποχή που η Ελλάδα και οι σύμμαχοί της προσπαθούν να πολιορκήσουν την
Τουρκία στις ακτές της, η Τουρκία επιδιώκει να αποτρέψει την επιβολή ενός νέου
τετελεσμένου γεγονότος με τη σταδιακή διάθεση όσων έχουν απομείνει από τις
συνθήκες των Σεβρών και της Λωζάνης.
Η Τουρκία σήμερα είναι ένα κομβικό κράτος στο διεθνές σύστημα και η έξοδός της
από το σύστημα σημαίνει εσωτερική κατάρρευση ολόκληρου του συστήματος
Η νέα διεθνής τάξη πραγμάτων υπό την ηγεσία της Αμερικής άλλαξε το παλιό
διεθνές σύστημα υπό την ηγεσία της Βρετανίας.
Ο νεο-οθωμανισμός
Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία έπεσε, η Γερμανία
τιμωρήθηκε, χώρισαν οι Άραβες σε 22 χώρες, άφησαν το Ιράν και φύτεψαν το
Ισραήλ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Αμερική επικεφαλής του νέου διεθνούς συστήματος πιστεύει ότι ο κόσμος δεν
έχει σταθεροποιηθεί μετά την πτώση του κράτους των Οθωμανών και ότι ο κόσμος
θα επιστρέψει σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο εάν το κράτος των Οθωμανών δεν
αποκατασταθεί με νέο πρόσωπο.
Η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε μια οικονομική και στρατιωτική δύναμη που έχει
βάρος και πολιτική βαρύτητα σε όλους τους τομείς.
Η ανάδειξη της Τουρκίας σήμερα ως περιφερειακής δύναμης στη Μέση Ανατολή μετά
τις επιτυχίες της στη Συρία και το Αζερμπαϊτζάν καθιστά επιτακτική ανάγκη για
την Ουάσιγκτον να την αντιμετωπίσει με βάση τα κοινά συμφέροντα των δύο χωρών
για την εξυπηρέτηση των λαών της αραβικής περιοχής των δυτικών εγγυήσεων για
τον περιορισμό του ιρανικού ελέγχου στην περιοχή.
Turkmedia.net