Ναι στη Διπλωματία, αλλά με ισχυρή αποτροπή



Ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να αντιληφθούμε ότι ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν επιβιώνει έως ότου σταματήσουμε να ζητάμε την άδεια είτε της Ρωσίας ή της Τουρκίας για τη διατήρησή της. Μόλις γίνει κατανοητό αυτό, η διπλωματία μπορεί να εκτελέσει τον κλασικό της ρόλο. Δηλαδή να διευκρινίσει, να προειδοποιήσει, να βρει κοινό έδαφος εάν υπάρχει ή να αποδείξει ότι δεν υπάρχει.

Του Αντιναυάρχου ε.α. Δημήτρη Τσαϊλά

Η Δύση υποβάλλεται στη βάσανο των ρωσικών ή τουρκικών τελεσιγράφων, για την Ουκρανία και για το μεταναστευτικό αντίστοιχα. Δεν είναι πλέον δυνατό να προσποιούμαστε ότι αυτά τα αυταρχικά κράτη επιδιώκουν κάτι λιγότερο από μια χονδρική αναδιατύπωση των ευρωπαϊκών ρυθμίσεων ασφάλειας, που να υποστηρίζονται από νέες «εγγυήσεις» που θα αντικαθιστούσαν εκείνες από τις οποίες βασιζόμαστε. 

Με άλλα λόγια, η διπλωματία είναι απαραίτητη, όχι επαρκής, προϋπόθεση ασφάλειας. Γνωρίζουμε ότι για τους Ευρωπαίους σε οποιαδήποτε πολυμερή μορφή (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ) η διπλωματία είναι αποτελεσματική μόνο με σαφείς στόχους, εμφανή πολιτική βούληση και την σκληρή ισχύ, που μπορεί να αλλάξει τον στρατηγικό λογισμό άλλων παραγόντων.

Φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή όσον αφορά την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Ούτε το ΝΑΤΟ ούτε η ΕΕ παρουσιάζονται προετοιμασμένοι. Όσο η Ευρώπη υποχωρεί, η πραγματικότητα και η θρασύτητα των απαιτήσεων θα αυξάνονται. Το «Ευρωπαϊκό δόγμα» δεν είναι ούτε αποτρεπτικό ούτε αμυντικό. 

Οι προειδοποιήσεις για περισσότερες κυρώσεις είναι απίθανο να κρυώσουν το αίμα του Κρεμλίνου. Για να αποτρέψουμε τη Ρωσία ή την Τουρκία, πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε με αυτό που φοβούνται. Είμαστε ικανοί για αυτό; Εάν ναι, τα περιθώρια για διπλωματία θα αυξηθούν. Αν όχι, τότε οι κίνδυνοι πολέμου θα αυξηθούν.