Σε ασκήσεις αντοχής της ελληνικής αεράμυνας, με όπλο τα τουρκικής κατασκευής
UAV’s υποβάλει τη χώρα μας η Τουρκία, σε μια νέα τακτική με την αποστολή UAV’s
να πετούν κατά μήκος του Αιγαίου και να πραγματοποιούν παράνομες υπερπτήσεις
πάνω από ελληνικές νησίδες, πολλές εκ των οποίων περιλαμβάνονται στον κατάλογο
των διεκδικήσεων της Τουρκίας.
Οι συχνές, το τελευταίο διάστημα, αποστολές τουρκικών UAV’s στο Αιγαίο,
δημιουργούν σοβαρό προβληματισμό στην Αθήνα καθώς εκτός των άλλων εκτιμάται
ότι πρόκειται και για προετοιμασία ενός επιχειρησιακού σχεδίου από την Τουρκία
που θα μπορούσε να προκαλέσει κορεσμό στην Ελληνική αεράμυνα με την ταυτόχρονη
αποστολή μεγάλου αριθμού μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο Ελληνικό FIR και
πραγματοποιώντας υπερπτήσεις από ελληνικά νησιά σε μεγάλο ή και μεσαίο ύψος.
Η τακτική του κορεσμού της αεράμυνας χρησιμοποιήθηκε την περασμένη Άνοιξη
εναντίον του Ισραήλ με τη μαζική εκτόξευση 4000 ρουκετών, drones και μικρών
πυραύλων από τη Γάζα, που οι περισσότερες είχαν προέλευση το Ιράν και
εξάντλησαν και αυτό ακόμη το σπουδαίο όπλο της ισραηλινής αεράμυνας το Iron
Dome επιφέροντας και σημαντικό οικονομικό κόστος στο Ισραήλ και λόγω των
πανάκριβων βλημάτων του Iron Dome αλλά και με την παράλυση της οικονομικής
ζωής σε πολλές περιοχές του Νότιου Ισραήλ.
Η επιστράτευση των UAV’s από την Τουρκία για πτήσεις στο Αιγαίο το τελευταίο
διάστημα, πέραν της σημαντικής αποστολής της συλλογής χρήσιμων πληροφοριών από
τις κινήσεις του ελληνικού Στόλου, τις αμυντικές εγκαταστάσεις ή ακόμη και
αυτό τον τρόπο και χρόνο αντίδρασης των ελληνικών πληρωμάτων των μαχητικών
αεροσκαφών όταν καλούνται για αναχαιτίσεις τουρκικών μαχητικών, πιθανότατα
αποσκοπεί και στη διαμόρφωση τέτοιων σχεδίων. Καθώς η Τουρκία τώρα διαθέτει
σχεδόν 200 UAV’s κάθε τύπου, μερικά εκ των οποίων έχουν δυνατότητα μεταφοράς
και οπλισμού και μπορούν να εκτελούν ακόμη και αποστολές kamikaze, η απειλή
γίνεται ακόμη πιο σοβαρή. Σε μια ενδεχόμενη κρίση στο Αιγαίο η αποστολή
μεγάλου αριθμού τουρκικών UAV’s θα προκαλούσε σοβαρό πρόβλημα στην ελληνική
αεράμυνα που συγχρόνως θα είχε να αντιμετωπίσει και τις πτήσεις των τουρκικών
μαχητικών.
Το Ισραήλ υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να αναζητήσει τη λύση στην ανάπτυξη
μιας νέας πρωτοποριακής αμυντικής τεχνολογίας με την χρήση laser προκειμένου
να διαμορφώσει μια «ομπρέλα», έναν «θόλο» από laser πάνω από ολόκληρη τη χώρα
που θα μπορεί έτσι με εξαιρετικά οικονομικό και αποτελεσματικό τρόπο να
αποκρούσει κάθε επίθεση από αέρος είτε με UAV’s είτε με ρουκέτες είτε με
πυραύλους.
Ο ισραηλινός πρωθυπουργός μάλιστα Ν. Μπένετ ανακοίνωσε την προηγούμενη
εβδομάδα ότι το σύστημα αυτό θα χρησιμοποιηθεί εντός του έτους για την
αεράμυνα του νότιου Ισραηλ που είναι εκτεθειμένο στις από αέρος επιθέσεις της
Χαμάς, με προοπτική να καλύψει σύντομα ολόκληρο το Ισραήλ.
Η Αθήνα προς το παρόν δεν έχει τέτοιου είδους δυνατότητες και επιχειρησιακά θα
πρέπει να αναζητήσει άλλους τρόπους αντιμετώπισης της νέας απειλής. Προφανώς,
η αναχαίτιση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών από ελληνικά μαχητικά επιφέρει
σημαντικό κόστος στην Ελλάδα και κυρίως προκαλεί κόπωση στην Ελληνική Πολεμική
Αεροπορία απέναντι σε έναν «αντίπαλο» που τηλεκατευθύνεται από το έδαφος χωρίς
να υπάρχει φυσικά κανένας κίνδυνος για τη ζωή ή την ασφάλεια πιλότων όπως
συμβαίνει με τα ελληνικά μαχητικά.
Η επιλογή της κατάρριψης ενός τουρκικού UAV’s προφανώς υπάρχει πάντοτε στο
τραπέζι, αλλά εκτιμάται ότι δεν θα λύσει το πρόβλημα και θα οδηγήσει σε μια
κλιμάκωση την οποία η Αθήνα δεν επιθυμεί.
Η αναζήτηση νέων τεχνολογιών για την αντιμετώπιση της απειλής των τουρκικών
UAV’s σε συνεργασία με φιλικές χώρες είναι η πρώτη επιλογή.
Συγχρόνως και σε διπλωματικό επίπεδο θα πρέπει να υπάρξει κινητοποίηση με
δεδομένο ότι η χρήση οπλισμένων UAV’S για αποστολές πλήγματος και μη
στρατιωτικών στόχων, έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στη διεθνή κοινότητα και
κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες καθώς θέτει μια σειρά ζητήματα «Αρχών»(ηθικών και
πολιτικών) διεξαγωγής στρατιωτικών επιχειρήσεων.
Επίσης, θα πρέπει να αναλυθεί εξαντλητικά από την Αθήνα το νομικό πλαίσιο για
την πτήση στρατιωτικών UAV’s σε διεθνή εναέριο χώρο και εντός ξένου FIR και
εάν υπάρχει η αναγκαία πιστοποίηση από τις ευρωπαϊκές Αρχές για την
πραγματοποίηση πτήσεων εντός Ευρωπαϊκού εναέριου χώρου. Αν και μπορεί να
αποφεύγεται από τουρκικής πλευράς ο προγραμματισμός πτήσεων των UAV’s σε
αεροδιαδρόμους της Πολιτικής Αεροπορίας, ο κίνδυνος από ανεξέλεγκτες πτήσεις
ενός μη επανδρωμένου αεροσκάφους σε έναν πολυσύχναστο εναέριο χώρο όπως το
Αιγαίο δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους και για την Αεροπλοΐα.
Όμως η Αθήνα οφείλει να θέσει και να προβάλει και σε επίπεδο Ε.Ε. και σε
φιλικές κυβερνήσεις που συμμερίζονται τις Ελληνικές ανησυχίες για την ασφάλεια
της ευρύτερης περιοχής, τον κίνδυνο που προκαλεί η ανεξέλεγκτη εξαγωγή
τουρκικών UAV’s και σε χώρες που έχουν εμφύλιες διαμάχες (Αιθιοπία, Λιβύη),
αλλά και σε πολλές χώρες της Αφρικής που υπάρχει πραγματικός κίνδυνος η
τεχνολογία αυτή να πέσει στα χέρια επικίνδυνων εξτρεμιστών.
Και σε κάθε περίπτωση η Αθήνα δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα της αποδοχής
μιας νέας «κανονικότητας» που θα θέτει τον διεθνή και εθνικό εναέριο χώρο του
Αιγαίου υπό την υψηλή «εποπτεία» των τουρκικών UAV’s.