Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Δέκα ημέρες μετά την έναρξη της δευτέρας φάσεως του πολέμου με την ανανεωμένη
ρωσική επίθεση στο Ντονμπάς, στην οποία αναφέρθηκαν στις 19 Απριλίου τόσο ο
Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρώφ όσο και ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι, είναι
σαφές ότι αυτή δεν έχει την μορφή μεγάλης κλίμακας επιθετικών ελιγμών. Οι
Ρώσοι εξασφάλισαν κάποια εδαφικά κέρδη ενεργώντας με την περισσότερη ενέργεια
σε συγκλίνοντες άξονες από Ιζιούμ (βορρά) και Σεβεροντονέτσκ (ανατολή) αλλά
σύντομα η δυναμική μειώθηκε και ακολούθησαν αργοί ρυθμοί.
Όλο το προηγούμενο διάστημα οι Ρώσοι σφυροκοπούσαν αποθήκες καυσίμων,
πυρομαχικών, κέντρα διοικήσεως και υποδομές των Ουκρανών, ώστε να επιτύχουν
την απομόνωση του πεδίου προ του Ντονέσκ. Από τις 19 Απριλίου, η μόνη εμφανής
τακτική από πλευράς ρωσικών δυνάμεων, ήταν απλώς η πολλαπλάσια δράση του
πυροβολικού. Ανέκαθεν οι Ρώσοι απέδιδαν έμφαση στο πυροβολικό ως Όπλο
αποφασιστικής επιδράσεως αλλά τώρα στο Ντονμπάς, ο καταιγισμός πυρών που
εκτοξεύθηκε ήταν κατά πολύ σφοδρότερος απ’ ό,τι είχαν δει μέχρι σήμερα οι
Ουκρανοί. Πολύωρα μπαράζ πυροβολικού ισοπέδωσαν κάθε άμυνα των Ουκρανών, που
δεν είχαν άλλη επιλογή από την σύμπτυξη.
Το ρωσικό πεζικό και τα τεθωρακισμένα, απλώς προχωρούσαν άνευ ιδιαιτέρας
αντιστάσεως, για να εγκατασταθούν στις περιοχές που εγκατέλειπαν οι Ουκρανοί.
Τυπική τακτική που χρησιμοποιούν ευρέως οι τελευταίοι, είναι η εσκεμμένη
σύμπτυξη προκειμένου να παρασύρουν τους Ρώσους σε καθορισμένους Χώρους
Καταστροφής, όπου τους υποδέχεται το ουκρανικό πυροβολικό και τους υποχρεώνει
να υποχωρήσουν αφού πρώτα έχουν υποστεί σοβαρές απώλειες. Έπιβεβαιώνεται ότι
το Πυροβολικό είναι ιστορικώς αυτό που προκαλεί τις περισσότερες απώλειες στο
πεδίο της μάχης.
Δέκα ημέρες μετά, είναι σαφές ότι και πάλι, η αναμέτρηση σε τακτικό επίπεδο
κρίνεται από το Όπλο του Πυροβολικού. Αν στην πρώτη φάση του πολέμου οι
Ουκρανοί κατάφεραν χάρη σε αυτό να αποδιοργανώσουν και να καταστρέψουν την
ισχύ και το ηθικό των ρωσικών δυνάμεων πέριξ του Κιέβου, στην δεύτερη φάση οι
Ρώσοι δείχνουν αποφασισμένοι να πετύχουν διά του Πυροβολικού την μέγιστη
δυνατή πίεση και φθορά, για να ξηλώσουν την άμυνα του αντιπάλου τους.
Από αυτή την άποψη, εξηγείται η από τα μέσα Απριλίου κινητοποίηση και
ανταπόκριση των Δυτικών για αποφασιστικότερη ενίσχυση των Ουκρανών με την
αποστολή κυρίων οπλικών συστημάτων, μεταξύ των οποίων και πυροβολικό. Το
πρόβλημα είναι ότι καθώς η πλειοψηφία των στρατών των κρατών μελών του ΝΑΤΟ
είναι τυποποιημένοι στο διαμέτρημα των 155 mm, απαιτείται η μεταφορά πολύ
μεγάλου αποθέματος πυρομαχικών αλλά και μεγάλος αριθμός πυροβόλων.
Διαφορετικά, η επίδραση του δυτικής προελεύσεως πυροβολικού, δεν θα είναι η
δέουσα.
Πόσο σύντομα όμως, μπορούν να υπολογίζουν οι Ουκρανοί, στην άφιξη αυτών των
συστημάτων πυροβολικού; Θα προλάβουν να επηρέασουν την έκβαση του πολέμου,
τουλάχιστον σε αυτή την δεύτερη φάση των Ρώσων στο Ντονμπάς;