Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την πρόθεση της ελληνικής κυβερνήσεως να
δρομολογήσει δύο μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα για τον Ελληνικό Στρατό στο
πλαίσιο συμφωνίας στρατηγικού χαρακτήρα και με βιομηχανική επένδυση, όσο και
λόγω των διεθνών εξελίξεων στον συγκεκριμένο χώρο, γράφτηκαν κι αναπτύχθηκαν
πολλές απόψεις. Οι επικρίσεις που εκφράζονται, επικεντρώνονται στο ότι
υπάρχουν και άλλες υψηλότερες προτεραιότητες ενώ τα κονδύλια δεν είναι
απεριόριστα και ως εκ τούτου πρέπει να γίνει η βέλτιστη κατανομή αυτών.
Τρεις είναι οι κύριοι φορείς των σκεπτικιστών: καθοδηγούμενα δημοσιεύματα από
επιχειρηματικά συμφέροντα που δεν αντιμετωπίζουν θετικά την επανάκαμψη των δύο
συγκεκριμένων γερμανικών εταιρειών στα εξοπλιστικά του Ελληνικού Στρατού,
δημοσιεύματα από επιχειρηματικά συμφέροντα που θεωρούν ότι απειλούνται “δικά
τους” εξοπλιστικά προγράμματα που προωθούσαν και τέλος, απόστρατοι οι οποίοι
έχουν ή προτίθενται να πολιτευθούν, οπότε περισσότερο ασκούν αντιπολίτευση για
την… αντιπολίτευση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι οι εξοπλισμοί δεν είναι μια μονοδιάστατη
διαδικασία αλλά ένα πεδίο το οποίο μπορεί να εμπλέκει και σοβαρότατες
πολιτικές διαστάσεις, όπως επί παραδείγματι η κυβερνητική πολιτική για την
ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, η προσέλκυση ξένων επενδύσεων, η
βελτίωση της αξιοπιστίας της χώρας ως προς το επενδυτικό κλίμα, η αποκατάσταση
μιας πιο τίμιας και καθαρής σχέσεως συνεργασίας με την κινητήριο δύναμη της ΕΕ
κ.λπ. Όλα αυτά, ισχύουν στην περίπτωση της κυβερνήσεως Μητσοτάκη και των
χειρισμών της στα προγράμματα αναβαθμίσεως αρμάτων μάχης Leopard 2A4 και της
προμήθειας ΤΟΜΑ KF41 Lynx.
Το πρότυπο εξοπλιστικού προγράμματος με την μέγιστη συμμετοχή της Ελληνικής
Αμυντικής Βιομηχανίας (ΕΑΒΙ) μέχρι σήμερα, ήταν αυτό της προμήθειας των
αρμάτων μάχης Leopard 2 HEL και είναι μάλλον σοφό, να επιδιώκεται μια
αναβίωση. Με ανύπαρκτα βιομηχανικά ανταλλάγματα από τα μέχρι σήμερα
εξοπλιστικά λόγω “ειδικών συνθηκών”, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι λογικό να
επιδιώκει πιο δραστικά αποτελέσματα στο συγκεκριμένο πεδίο.
Η δημιουργία μεγάλης γερμανικής βιομηχανικής μονάδος στην Ελλάδα, είναι επίσης
μια απολύτως θεμιτή εξέλιξη, που πέραν όλων των άλλων, θα θέσει την χώρα στον
πυρήνα των εξελίξεων στην αμυντική βιομηχανία της ΕΕ. Νέα βιομηχανική μονάδα,
σημαίνει τουλάχιστον νέες θέσεις εργασίας, ενίσχυση βιομηχανικής βάσεως και
νέο κύκλο εργασιών προς υποστήριξη του ΑΕΠ.
Η συμφωνία εξωδικαστικής επιλύσεως εκκρεμοτήτων του παρελθόντος, θα έχει
θετική επίδραση στο όνομα της χώρας καθώς θα καταγραφεί στο μητρώο των κέντρων
επενδυτικής αξιοπιστίας. Ιδίως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στην “βάρδια” της οποίας
έσκασε η δικαίωση του επιχειρηματία Σάφα, ο οποίος διεκδικεί εκατοντάδες
εκατομμύρια για τον Σκαραμαγκά, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να φορτώσει
στην πλάτη των φορολογουμένων το βάρος και άλλων αποζημιώσεων στους Γερμανούς,
εξαιτίας ανεύθυνων χειρισμών προηγουμένων κυβερνήσεων.
Τέλος, η ενίσχυση της ελληνογερμανικής συνεργασίας στην αμυντική βιομηχανία,
δημιουργεί προϋποθέσεις ευμενέστερης συνεννοήσεως σε υψηλό επίπεδο για την
αντιμετώπιση των ευαισθησιών της Αθήνας ως προς την οικονομική πολιτική της
ΕΕ. Η υποστήριξη του Βερολίνου, κατά ανάλογο τρόπο με το Παρίσι, έχει πολύ
σημαντικό “ειδικό βάρος”.
Όλα αυτά φυσικά, δεν είναι απαραίτητο ότι ενδιαφέρουν έστω και ελάχιστα
ανταγωνιστές αντιπροσώπους που έχουν συνηθίσει σε συγκεκριμένες μεθόδους ή
συνεργάτες στρατιωτικούς και πολιτικό προσωπικό σε αρμόδια όργανα, που για ένα
πεντοχίλιαρο πουλάνε και την μάνα τους. Έτσι, δεν πρέπει να εντυπωσιάζουν οι
“αντιρρήσεις” με δήθεν επιχειρησιακό περιτύλιγμα ή να προκαλεί ερωτηματικά η
άποψη στρατιωτικών ότι δεν τρέχει και τίποτα με τα Leopard που έχουν
κανιβαλιστεί, “ας τα αποσύρουμε”…