Εχθές είδα για μια ακόμη φορά την ταινία «Ο Μονομάχος». Στην αρχή της ταινίας
ο Αυτοκράτορας της Ρώμης, Μάρκος Αυρήλιος προτείνει στον Στρατηγό Μάξιμο να
γίνει αυτοκράτορας. Ο Μάξιμος αρνείται ευγενικά, και όλοι οι θεατές
αναρωτιούνται γιατί δεν δέχεται. Νομίζετε ότι ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος
της ταινίας γύρισαν αυτή τη σκηνή τυχαία; Όχι βέβαια, γιατί την σκηνή αυτή την
εμπνεύστηκαν από τον Σωκράτη.
Ο Σωκράτης λοιπόν, στην αναζήτηση του καταλληλότερου ηγέτη για την τέλεια
πολιτεία, μας λέει ότι η πολιτεία πρέπει να εκπαιδεύσει αρκετά παιδιά και να
τα προετοιμάσει για αυτή την θέση. Σταδιακά ο αριθμός των υποψηφίων παιδιών θα
μειώνεται και μετά από πολλά χρόνια εκπαίδευσης θα μείνει μόνο ένας, ο
καλύτερος. Στα παιδιά αυτά δεν θα διδάσκουν μουσική γιατί δεν θα πρέπει να
γίνουν μαλθακά. Θα διδάσκουν όμως επιστήμες και φιλοσοφία. Όταν ό καλύτερος
φτάσει σε ώριμη ηλικία θα του αναθέσουν την διοίκηση της πόλης.
Τότε αυτός συναισθανόμενος την βαρύτητα των καθηκόντων του θα αρνηθεί. Η
άρνηση αυτή καθ’ αυτή αποτελεί ένδειξη της ηθικής του. Η πολιτεία τότε θα του
πει πως είναι υποχρεωμένος να αναλάβει διότι τόσα χρόνια τον εκπαίδευε δωρεάν
και τον προετοίμαζε για αυτή την θέση. Και έτσι ο φιλόσοφος ηγέτης αναλαμβάνει
από υποχρέωση και όχι από φιλοδοξία η απληστία. Τί γίνεται όμως σήμερα στην
χώρα μας; Τι γίνεται όμως σήμερα στην υποτιθέμενη Ελληνική Δημοκρατία της
περίφημης μεταπολίτευσης; Πώς επιλέγουν οι αρχηγοί των κομμάτων του υποψήφιους
βουλευτές; Τους προετοιμάζουν για τα καθήκοντα τους; Εξετάζουν εάν είναι
ικανοί να ανταπεξέλθουν; Εξετάζουν μήπως εάν είναι ηθικοί ή όχι; Εξετάζουν εάν
αγαπούν την πατρίδα τους ή όχι;
Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι δυστυχώς όχι. Σήμερα οι πολιτικοί
τρέχουν με λαχτάρα να καθίσουν στην καρέκλα. Ορισμένοι δε, μετέρχονται
παράνομες τακτικές και παραποιούν επίσημα στοιχεία για να πάρουν την θέση του
βουλευτού. Το μοναδικό κριτήριο επιλογής τους, είναι η αναγνωρισιμότητα και ο
αριθμός των ψήφων που ο υποψήφιος θα φέρει στο κόμμα. Και πριν κάποιος με
κατηγορήσει ως δεξιό ή αριστερό, θα σας φέρω μερικά παραδείγματα από τα
κόμματα εξουσίας.
Πρώτα θα αναφερθώ στον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τον κύριο Αλέξη
Γεωργούλη. Δεν θα σας πω για το κενό βιογραφικό του, αλλά θα σας πω για μια
ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, κατά την διάρκεια της οποίας, ούτε οι Έλληνες
δεν καταλάβαιναν τι έλεγε. Δεν μπορώ να φανταστώ την απόγνωση των μεταφραστών
οι οποίοι αγκομαχούσαν να μεταφράσουν τα ακαταλαβίστικα που έλεγε. Ούτε την
έκπληξη των ξένων βουλευτών που προσπαθούσαν από μετάφραση να καταλάβουν τις
ασυναρτησίες που έλεγε. Όσον αφορά τον κύριο Φίλη, αναρωτιέται κανείς με ποια
προσόντα τον επέλεξε ο κύριος Τσίπρας για υπουργό παιδείας. Θα πάω τώρα στην
ΝΔ και την κυβέρνηση των αρίστων. Θα αναφερθώ στον ποδοσφαιριστή Θεόδωρο
Ζαγοράκη, ο οποίος αντί να αρνηθεί ευγενικά την πρόταση που του κάνανε,
δέχθηκε να καθίσει στα έδρανα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, χωρίς να έχει την
αίσθηση της ευθύνης που ανέλαβε. Τον έχετε ακούσει άραγε να μιλάει ποτέ για
οποιοδήποτε θέμα;
Στην συνέχεια θα πάω στην κυρία Νόνη Δούνια της ΝΔ. Αλήθεια ποια είναι η ηθική
ενός ανθρώπου που θεωρεί ότι είναι θεμιτό να κάνει γυμνή φωτογράφιση; Είναι
δυνατόν ένας τέτοιος άνθρωπος να σταθεί σαν βράχος σε διάφορες προκλήσεις και
προτάσεις χρηματισμού; Και ποιες είναι οι πνευματικές ικανότητες της, που
εξασφαλίζουν ότι θα βούλεται ελεύθερα και σωστά με σκοπό το συμφέρον του
Ελληνικού λαού; Τελευταίο θα αφήσω τον κύριο Πάτση, του οποίου το βιογραφικό
είναι μεν πολύ καλό, αλλά από ηθικής απόψεως αποδείχθηκε ο χειρότερος από
όλους. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα ονόματα, αλλά δεν έχουν και τόση
σημασία τα ονόματα, όσο έχει η πρακτική που εφαρμόζεται από όλους ανεξαιρέτως
τους πολιτικούς. Έτσι όμως φτάσαμε στο σκάνδαλο της Κυρίας Εύας Καιλή το οποίο
αποτέλεσε θέμα σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του πλανήτη. Ποιες είναι όμως
οι συνέπειες των παραπάνω πράξεων;
Αν το 2010 κάποιος Έλληνας ζούσε στο εξωτερικό, ντρεπόταν να πει ότι είναι
Έλληνας, διότι όλοι θα τον κοιτούσαν είτε σαν φτωχό συγγενή που δεν έχει να
φάει, είτε σαν απατεώνα που κλέβει το κράτος και δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις
του. Με απλά λόγια το brand name Ελλάδα έπεσε στο ναδίρ. Μόλις 12 χρόνια μετά,
και αφού οι Έλληνες υπέστησαν πολλαπλά μνημόνια και μειώσεις μισθών. Αφού οι
πολιτικοί υποσχέθηκαν λαγούς με πετραχήλια και αφού κατόρθωσαν να βελτιώσουν
στο ελάχιστο την κατάσταση, ήρθε ξανά η κυρία Καιλή να στείλει εκ νέου το
όνομα Ελλάδα στα τάρταρα και να δυσκολέψει για ακόμα μία φορά την δυνατότητα
των Ελλήνων να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό. Ποιος θα εμπιστευτεί τον
διεφθαρμένο Έλληνα;
Γιατί όμως οι πολίτες ψηφίζουν αυτούς τους ανθρώπους; Πολλοί από αυτούς
κατέχουν θέσεις εξουσίας και τις χρησιμοποιούν προς ίδιο όφελος. Για
παράδειγμα Αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, που τα τελευταία χρόνια
υπηρέτησαν ως Αντιστράτηγοι στο ΓΕΣ, χορήγησαν άγραφες άδειες με αντάλλαγμα
την ψήφο των ευεργετηθέντων. Δικηγόροι που υπηρετούσαν σε θέσεις μεγάλων δήμων
και προσέφεραν δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες με αντάλλαγμα την υποστήριξη τους
στις εκλογές. Ιατροί μεγάλων δημοσίων νοσοκομείων που χρησιμοποίησαν την θέση
τους για να εξυπηρετήσουν πολίτες με το αζημίωτο. Μηχανικοί δημοσίων έργων που
προσφέρουν θέσεις εργασίας με ανταλλάγματα. Και τέλος φτάνουμε στους
γυαλιστερούς υποψήφιους. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν, ποδοσφαιριστές,
ηθοποιοί, μοντέλα, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι και γενικότερα άνθρωποι που
έχουν μεγάλη αναγνωρισιμότητα.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η σοσιαλίστρια καιλή, η οποία αν και σπούδασε
αρχιτεκτονική, δεν εργάστηκε ποτέ ως αρχιτέκτονας. Χρησιμοποίηση όμως την
ομορφιά της και μάγεψε το τέρας της τηλεόρασης, από όπου και άρχισε να γίνεται
γνωστή. Έτσι μεταπήδησε στον δήμο Θεσσαλονίκης, από εκεί στην Ελληνική Βουλή
και τέλος στο αποκορύφωμα της καριέρας της στο Ευροκοινοβούλιο, από όπου μέσα
σε 10 χρόνια εισέπραξε το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 30 εκατομμυρίων ευρώ.
Παρόλα αυτά ήθελε και άλλα, για να μπορέσει να ικανοποιήσει την ανάγκη της για
περισσότερη χλιδή και πλούτο. Αυτό και εάν είναι ηθικό πλεονέκτημα.
Μα θα πει κάποιος δεν μπορούμε να κατηγορούμε συλλήβδην όλους τους πολιτικούς.
Θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά με μία διαφορά. Η γυναίκα του Καίσαρος, όχι μόνο
δεν πρέπει να είναι πόρνη, αλλά και να φαίνεται ότι δεν είναι. Οι πολιτικοί
της μεταπολίτευσης κατέστρεψαν την εμπιστοσύνη του λαού, με ένα σωρό σκάνδαλα
από τα οποία κανένας δεν τιμωρήθηκε. Έτσι έγινε πεποίθηση ότι όσοι πολιτικοί
δεν συνελήφθησαν για κάποια απάτη, απλά ήταν ποιο προσεκτικοί και δεν
κάνανε μοιραία λάθη. Η λέξη πολιτικός κατέστη συνώνυμη με την λέξη απατεώνας.
Εάν ο κύριος Τσοχατζόπουλος του ΠΑΣΟΚ, δεν χώριζε την πρώην γυναίκα του, εάν
δεν πήγαινε στην Γαλλία με την δεύτερη, θα γινότανε Πρωθυπουργός, δεν θα
μάθαινε κανένας για τις απάτες του και θα τον θάβανε με τιμές αρχηγού κράτους.
Μπορεί δε, να δίναμε και το όνομα του σε μερικούς κεντρικούς δρόμους της
Αθήνας.
Δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει τον μέσο Έλληνα πολίτη, εάν τελικά η κυρία Καιλή
είναι ένοχη ή όχι. Εάν θα τιμωρηθεί ή όχι; Εάν θα επιστρέψει τα κλεμμένα
χρήματα ή όχι. Αυτό που τελικά μας ενδιαφέρει είναι εάν θα διορθωθεί το
πολιτικό μας σύστημα έτσι ώστε να μην υπάρξουν ξανά παρόμοια περιστατικά. Εάν
τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί αρχηγοί θα σταθούν στο ύψος των
περιστάσεων και θα αρχίσουν να επιλέγουν τους υποψήφιους βουλευτές με
αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια. Εν κατακλείδι, εάν υπάρχει μέλλον για
την δύστυχη Ελλάδα και τους Έλληνες.
Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης
MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C
MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας