Ελλάδα - Τουρκία ως δύο παρατημένα παιδιά που υιοθετήθηκαν από το ίδιο ζευγάρι!



Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπως έχουν διαμορφωθεί από το 1952 και μετά, είναι ένα φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο. Φανταστείτε δύο παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί από τους φυσικούς τους γονείς σε ένα ίδρυμα και καταλήγουν να υιοθετηθούν από το ίδιο ζευγάρι. Φανταστείτε τώρα αυτά τα δύο παιδιά, παρ' ότι τυπικά είναι αδέλφια, να μην χωνεύονται μεταξύ τους, και όσο μεγαλώνουν κάτω από την ίδια στέγη τόσο να αυξάνεται η αμοιβαία αντιπάθειά τους. 
Από: capital.gr - Stirlitz

Το μεγαλύτερο σε ηλικία και πιο μεγαλόσωμο παιδί ασκεί ανελέητο καθημερινό bullying στο μικρότερο, το απειλεί και το βρίζει με κάθε ευκαιρία, του αρπάζει τα πράγματα, του ρίχνει και κανένα χαστούκι, και εκείνο κάθε φορά που δέχεται επιθέσεις από τον αδελφό του καταφεύγει κλαίγοντας στους γονείς του και τους ζητάει να το προστατεύσουν - και την ίδια ώρα το μεγάλο παιδί (ο τραμπούκος) κοροϊδεύει το μικρότερο ότι κρύβεται πίσω από τα φουστάνια της μητέρας τους και ότι δεν τολμάει να το αντιμετωπίσει στα ίσια επειδή φοβάται ότι θα τις φάει. 

Και φανταστείτε τώρα και τους γονείς να βλέπουν όλη αυτή την κατάσταση αλλά ισχυριζόμενοι ότι αγαπούν εξίσου και τα δύο παιδιά τους να τους λένε κάθε φορά: «Πώς κάνετε έτσι; Αδέλφια είστε, καθίστε και βρείτε τα σαν πολιτισμένοι άνθρωποι! Μας έχετε κουράσει με τους καυγάδες σας».

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον «οικογένειας» (ΝΑΤΟ) όπου τα δύο υιοθετημένα «αδέλφια» (Ελλάδα και Τουρκία) είναι στην πραγματικότητα άσπονδοι εχθροί ο ένας με τον άλλον, και όπου οι «γονείς» (ΗΠΑ) παίζουν μονίμως τον ρόλο του παθητικού θεατή και αφήνουν τα παιδιά τους να μαλλιοτραβιούνται περιορίζοντας την παρέμβασή τους μόνο για την περίπτωση που το ένα παιδί επιχειρήσει να σκοτώσει το άλλο, οι έννοιες χάνουν το νόημά τους. 

Το ποιος είναι φίλος, αδελφός, εχθρός, γονιός ή οτιδήποτε άλλο, εξαρτάται από τις εκάστοτε συγκυρίες. Όποτε βρεθούν με ξένους τα μέλη της οικογένειας υποκρίνονται ότι είναι αγαπημένοι, ότι τα πάνε περίφημα και ότι τα τυχόν μικροπροβληματάκια που αντιμετωπίζουν μεταξύ τους είναι απολύτως φυσιολογικά, και την ίδια ώρα μέσα στο σπίτι η κατάσταση θυμίζει τρελοκομείο. Πιστεύει άραγε κανείς πραγματικά πως όλο αυτό το σκηνικό μπορεί να οδηγήσει κάποια στιγμή σε ευτυχή κατάληξη; Εγώ προσωπικά δεν το πιστεύω κι ας προσπαθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις να μας πείσουν περί του αντιθέτου.