”Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στις εκλογές της Τουρκίας”, αναφέρει ο
γνωστός αναλυτής SETH J. FRANTZMAN για την Jerusalem Post.
Aναλυτικά:
”Εάν κανένας από τους προεδρικούς υποψηφίους δεν συγκεντρώσει περισσότερο από
το 50 τοις εκατό των ψήφων, τότε ο δεύτερος γύρος θα διεξαχθεί στις 28 Μαΐου.
Η Τουρκία διεξάγει σημαντικές εκλογές την Κυριακή, τις οποίες παρακολουθούν
στενά σε όλη τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Ευρώπη. Αυτό οφείλεται στο
γεγονός ότι η Τουρκία είναι μια σημαντική χώρα που παίζει ρόλο σε πολλούς
βασικούς τομείς, όπως το να είναι μέλος του ΝΑΤΟ, να μεσολαβεί σε μια συμφωνία
σιτηρών εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία και να αναπτύσσει τις δικές της
πωλήσεις όπλων που θα επηρεάζουν ολοένα και περισσότερο τις συγκρούσεις σε
μέρη όπως η Αφρική.
Τα προσωρινά αποτελέσματα ενδέχεται να ανακοινωθούν μέχρι το βράδυ. Εάν
κανένας υποψήφιος για την προεδρία δεν συγκεντρώσει περισσότερο από το 50 τοις
εκατό των ψήφων, τότε θα διεξαχθεί δεύτερος γύρος στις 28 Μαΐου. Η Τουρκία θα
εκλέξει επίσης 600 μέλη της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης. Υπάρχουν 87 εκλογικές
περιφέρειες σε 81 επαρχίες, μερικές από τις οποίες έχουν πληγεί από τον
τεράστιο σεισμό του Φεβρουαρίου.
Η Τουρκία έχει γίνει επίσης ένα ολοένα και πιο αυταρχικό κράτος κάτω από τη
διακυβέρνηση δύο δεκαετιών του AKP. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας και μακροχρόνιος
ηγέτης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν οδήγησε τη χώρα για να γίνει ένα προεδρικό
σύστημα, παραιτώντας τον ρόλο του πρωθυπουργού και συγκεντρώνοντας την
εξουσία.
Αυτό είναι παρόμοιο με την τάση σε μέρη όπως η Ρωσία, όπου μόλις ένα κόμμα και
ο άνδρας ηγέτης του ανέβηκαν στην εξουσία, συγκέντρωσε την εξουσία και οδήγησε
τη χώρα σε έναν πιο εθνικιστικό δρόμο. Ο Ερντογάν αντιμετωπίζει τώρα τον
κεντροαριστερό αντίπαλο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος έχει ενώσει την
αντιπολίτευση. Πολλά άρθρα πιστεύουν ότι θα μπορούσε να εκλεγεί.
Η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας προσπάθησε επίσης να θέσει την Τουρκία σε μια
νέα πορεία. Η Άγκυρα πιστεύει ότι χρειάστηκε να χαράξει μια ανεξάρτητη
εξωτερική πολιτική, που σημαίνει ότι έχει έρθει πιο κοντά στη Ρωσία και
λιγότερο κοντά στο ΝΑΤΟ, εμποδίζοντας ακόμη και τη Σουηδία να ενταχθεί στη
Συμμαχία.
Η Άγκυρα έχει επίσης δημιουργήσει πολυάριθμες κρίσεις με διάφορες χώρες,
απειλώντας την Ελλάδα και το Ισραήλ όλα αυτά τα χρόνια, ενθαρρύνοντας εντάσεις
μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, εξαπολύοντας συχνά στρατιωτικές εισβολές στο
Ιράκ και ακόμη και εισβάλλοντας σε τμήματα της Συρίας, καθώς και πυροδοτώντας
εντάσεις σε μέρη μακρινά, όπως το Κασμίρ .
Ο πληθωρισμός και η οικονομική κρίση, καθώς και μια καθοδική πορεία στις
σχέσεις με τις ΗΠΑ, οδήγησαν την Άγκυρα να αλλάξει πορεία και να προσπαθήσει
να συμφιλιωθεί με τις χώρες τα τελευταία χρόνια. Η Τουρκία συζητά τώρα την
εξομάλυνση των σχέσεων με το καθεστώς της Συρίας και έχει προσπαθήσει να
επιδιορθώσει τους δεσμούς με το Ισραήλ.
Επομένως, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στο τι μπορεί να ακολουθήσει στην
Τουρκία. Ορισμένοι πιστεύουν ότι εάν ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης, ο οποίος
επιδίωξε να ενοποιήσει μια συνήθως διχασμένη αντιπολίτευση, κερδίσει, τότε η
Τουρκία μπορεί να χαράξει μια νέα πορεία που θα είναι πιο μετριοπαθής και
δημοκρατική. Τα ΜΜΕ στη Δύση γενικά το έχουν παρουσιάσει ως μια από τις
τελευταίες ευκαιρίες της Τουρκίας να σώσει τη φθαρμένη δημοκρατία της. Εάν ο
αυταρχικός ηγέτης κερδίσει ξανά, η Άγκυρα θα συνεχίσει να είναι πιο
εθνικιστική και θρησκευόμενη. Εάν κερδίσει η κεντροαριστερά, τότε η χώρα
μπορεί να επιστρέψει σε μια φιλοδυτική πολιτική.
Ωστόσο, αυτές οι πεποιθήσεις για το πώς μπορεί να αλλάξει η Τουρκία τείνουν να
αγνοούν αυτές τις 20 χρόνια εκπαιδευτικής και δημογραφικής αλλαγής σημαίνει
ότι η Άγκυρα μπορεί να βρίσκεται σε μια πιο μόνιμη δεξιά, θρησκευτική και
εθνικιστική τάση που τείνει να είναι πιο αντιδυτική.
Η Τουρκία έχει επί του παρόντος μεγάλο αριθμό κομμάτων, από το δεξιό AKP και
MHP μέχρι το πιο κεντροαριστερό CHP καθώς και το αριστερό HDP. Έχει επίσης μια
πληθώρα άλλων μικρών κομμάτων, άλλα εθνικιστικά, άλλα αριστερά και άλλα δεξιά.
Πολλά από αυτά είναι ιστορικά κόμματα που έχουν τις ρίζες τους στην ίδρυση της
σύγχρονης Τουρκίας τη δεκαετία του 1920 υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ.”