Η Ινδία απέτυχε με Rafale και S-400 και αυτό αφορά και την Ελλάδα.
Η στρατηγική ήττα της Ινδίας στην πρόσφατη σύγκρουση με το Πακιστάν και τα συμπεράσματα που προκύπτουν για τις αεροπορικές πλατφόρμες Rafale και τα συστήματα αεράμυνας, απασχολούν έντονα το τουρκικό αμυντικό περιοδικό Defence Turk. Στο 27ο τεύχος του, ο Τούρκος αναλυτής Έρεν Γιγκίτογλου υπογράφει άρθρο με τίτλο «Η στρατηγική νίκη του Πακιστάν και η μεταβαλλόμενη ισορροπία δυνάμεων», στο οποίο παρουσιάζει τη σύγκρουση μέσα από το πρίσμα της τεχνολογικής αποτυχίας της Ινδίας, παρά την υπεροχή της σε μέσα και δυνατότητες.
Σύμφωνα με τον Γιγκίτογλου, η Ινδία, μετά την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στο Κασμίρ τον Απρίλιο, αποφάσισε να απαντήσει στρατιωτικά αξιοποιώντας τις νεοαποκτηθείσες γαλλικές πλατφόρμες Rafale και τις σουίτες ηλεκτρονικού πολέμου που αυτές ενσωματώνουν. Η στρατηγική της ήταν να εξαπολύσει χτυπήματα με πυραύλους αέρος-επιφάνειας μεγάλης εμβέλειας, χωρίς να παραβιάσει τα πακιστανικά σύνορα.
Όμως, το σχέδιο αυτό, παρά τη φαινομενική τεχνολογική του υπεροχή, κατέρρευσε λόγω της αδυναμίας διαλειτουργικότητας των συστημάτων. Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος, οι πλατφόρμες που χρησιμοποιήθηκαν, τα γαλλικά Rafale, τα ρωσικά μαχητικά Su-30 και τα συστήματα αεράμυνας S-400, απέτυχαν να λειτουργήσουν ως ένα συνεκτικό επιχειρησιακό δίκτυο. Δεν υπήρχε κοινή γλώσσα επικοινωνίας ούτε ενοποιημένη διαχείριση στόχων.
Ως αποτέλεσμα, η Ινδία έχασε εναέρια μέσα χωρίς καν να καταφέρει να αντιληφθεί εγκαίρως τις πακιστανικές αντεπιθέσεις. Δεν υπήρξαν αμυντικοί ελιγμοί, ούτε καν εκπομπή αντιμέτρων. Αυτή η εικόνα, σύμφωνα με τον Τούρκο αναλυτή, δεν οφείλεται στις επιμέρους δυνατότητες των Rafale αλλά στο έλλειμμα συντονισμού, στη δογματική σύγχυση και στην αδυναμία αρμονικής ενσωμάτωσης εισαγόμενων συστημάτων διαφορετικής προέλευσης.
Η ανάλυση αποκτά ιδιαίτερη σημασία και για την Ελλάδα, η οποία έχει εντάξει στην Πολεμική Αεροπορία της προηγμένα μαχητικά Rafale εξοπλισμένα με πυραύλους SCALP και Meteor. Το ελληνικό επιχειρησιακό περιβάλλον διαφέρει, καθώς εντάσσεται σε νατοϊκό πλαίσιο και ακολουθεί δικτυοκεντρική προσέγγιση. Ωστόσο, η τουρκική ανάγνωση της ινδικής αποτυχίας λειτουργεί ως υπενθύμιση πως ακόμη και το πιο προηγμένο μαχητικό δεν επαρκεί αν δεν εντάσσεται σε ένα πλήρως διασυνδεδεμένο επιχειρησιακό σύστημα.
Η Ελλάδα, η οποία διαχειρίζεται μέσα διαφορετικής προέλευσης όπως F-16, Mirage 2000-5 και Rafale και προετοιμάζεται για την απόκτηση F-35, καλείται να αποφύγει τα λάθη της Ινδίας. Οφείλει να επενδύσει όχι μόνο στην ισχύ της κάθε πλατφόρμας αλλά και στη συνεργασία των οπλικών της συστημάτων, στη διαλειτουργικότητα, στην πληροφόρηση και στη διοίκηση σε πραγματικό χρόνο.
Η ανάλυση του Defence Turk, αν και γραμμένη από τουρκική σκοπιά και εστιάζοντας στη νίκη του Πακιστάν, προσφέρει έμμεσα σημαντικά διδάγματα και για το ελληνικό δόγμα αεροπορικής ισχύος. Είναι ξεκάθαρο πως η υπεροχή στον αέρα δεν εξαρτάται μόνο από τις επιδόσεις ενός μαχητικού αλλά από το αν αυτό εντάσσεται οργανικά σε ένα σύγχρονο και ολοκληρωμένο επιχειρησιακό περιβάλλον.