Το μόνο που δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε σήμερα είναι να εφησυχάζουμε,
να επαναπαυόμαστε στις δηλώσεις υποστήριξης, που εξασφαλίζουμε για τα όσα
διαδραματίζονται στην περίκλειστη περιοχή της κατεχόμενης Αμμοχώστου από τους
Τούρκους.
Κώστας Βενιζέλος
Δεν αρκούν οι δηλώσεις και οι διακηρύξεις καθώς ναι μεν είναι σημαντικές,
διαμορφώνουν ένα καλό κλίμα για εμάς, ωστόσο, δεν μπορούν να λειτουργήσουν
αποτρεπτικά. Επί της ουσίας, δεν μπορούν να ανατρέψουν τα νέα τετελεσμένα. Δεν
μπορούν να άρουν την απόφαση της κατοχικής δύναμης. Γι’ αυτό και θα πρέπει να
εστιάσουμε την προσοχή μας στο διά ταύτα. Δηλαδή στα μέτρα που θα πρέπει
να ληφθούν ώστε η Τουρκία να αναγκασθεί να αναθεωρήσει την απόφαση της.
Καθόλου εύκολο το εγχείρημα. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγμα, που θα
έπρεπε να ήταν δικό μας γήπεδο όχι της Άγκυρας, υπάρχουν εταίροι μας, όπως η
Γερμανία, που δεν συζητούν ποσώς το θέμα των μέτρων. Θεωρούν πως θα πρέπει να
είμαστε ευχαριστημένοι και μια διακηρυκτικού χαρακτήρα υποστήριξη,
αφήνοντας -για μια ακόμη φορά- για το μέλλον τις όποιες δράσεις. Το Βερολίνο
σαφώς και έχει συμφέροντα με την Τουρκία και γι’ αυτό και έχει αναλάβει να
προστατεύσει την κατοχική δύναμη, αλλά θα πρέπει να μπαίνουν και όρια. Για την
κ. Μέρκελ, πάντως, όρια είναι εκείνα που εξυπηρετούν τα πιο ακραία συμφέροντα
της χώρας της και μόνο.
Για να έχουν σημασία οι όποιες δηλώσεις στήριξης και συμπαράστασης θα πρέπει
να συνοδεύονται με αποφάσεις, οι οποίες επί της ουσίας θα προκαλούν κόστος
στην κατοχική Τουρκία. Εργαλεία υπάρχουν και είναι οικονομικού χαρακτήρα. Θα
επαναλάβουμε πως στην Ε.Ε. υπάρχει προηγούμενο, το οποίο εφαρμόζεται κατά το
δοκούν, όπως είναι οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, της Λευκορωσίας, της
Βενεζουέλας. Γιατί δεν ισχύουν αυτά και για την Τουρκία; Μπορεί να μην
πολύ-νοιάζει τους Γερμανούς πως με την πολιτική του κατευνασμού αποθρασύνεται
η κατοχική δύναμη, αλλά κάποια στιγμή θα βρεθούν ενώπιον γεγονότων, που θα
έχουν και οι ίδιοι κόστος. Κι αυτό γιατί ο Ερντογάν απέδειξε πως δεν έχει
όρια, μέτρο, στις επιδιώξεις του.
Στην Άγκυρα έχουν συνηθίσει με τον τρόπο με τον οποίο τους
αντιμετωπίζουν. Προφανώς και επαναπαύονται και θεωρούν ότι το μόνο που
μπορούν να πάθουν είναι να εκδοθεί μια καταδικαστική δήλωση. Μια δήλωση,
που εάν τους ενοχλεί, μπορούν να κλείσουν τα αυτιά τους και να συνεχίσουν
ανενόχλητα τις επεκτατικές τους ενέργειες στην κατεχόμενη Κύπρο. Μια δήλωση
για την οποία, μάλιστα, θα αντιδράσουν -όπως συνηθίζουν- σφόδρα, θα φωνάξουν
και στο τέλος θα ζητήσουν και ανταλλάγματα.
Γνωρίζουν στην Άγκυρα ότι μπορούν να επενδύουν σε φίλους τους για να μην έχουν
κόστος. Αυτό, όμως, μπορεί να ανατραπεί, φθάνει να οικοδομηθούν καλές
συμμαχίες και υπάρξει από πλευράς της Λευκωσίας αποφασιστικότητα για να πάρει
τις διεκδικήσεις μέχρι τέλους. Γνωρίζοντας ότι μπορεί να πιεστεί ακόμη και να
έχει κόστος. Δεν υπάρχει, στο σημείο που φθάσαμε, άλλη επιλογή.
Είναι σαφές πως η ατζέντα του υπουργείου Εξωτερικών κινείται προς αυτή την
κατεύθυνση, για να υπάρξουν μέτρα . Όπως και στο Συμβούλιο Ασφαλείας έτσι και
στην Ε.Ε. βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τείχος, που δημιουργούν οι συνήθεις
ύποπτοι, ακόμη και για τα αυτονόητα. Γι αυτό και η προσπάθεια είναι
συνεχής και επιτυχής θα είναι μόνο εάν διασφαλιστεί μια αποτελεσματική
τοποθέτηση από μέρους της Ε.Ε. Και τέτοια θα είναι εάν μπορεί- διά των μέτρων-
να ανατρέψει τα κατοχικά δεδομένα. Η χθεσινή τοποθέτηση Μπορέλ εκ μέρους της
Ε.Ε. είναι καλή δεν φτάνει όμως στο διά ταύτα. Το αφήνει να αιωρείται.
Έχουμε συνηθίσει να αναμένουμε μόνο από τους τρίτους βοήθεια. Και μερικές
φορές τους κατηγορούμε που δεν είναι τόσο υποστηρικτικοί. Αυτό που προέχει
είναι όπως το βάρος να το σηκώσουμε πρωτίστως μόνοι μας, για να έχουμε
στη συνέχεια στήριξη. Είναι σαφές πως δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη σε
ανύπαρκτους αγώνες.