«Τα συλλυπητήρια που εξέφρασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να κριθούν ως
οι ενέργειες ενός δολοφόνου που φτάνει πρώτος στον τόπο του εγκλήματος».
«Δεν δεχόμαστε συλλυπητήρια από όλους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να
κάνουν τα αρνιά, ενώ είναι οι πραγματικοί συντονιστές της τρομοκρατικής
επίθεσης στην Κωνσταντινούπολη. Ξέρουμε ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός».
Και οι δύο αυτές δηλώσεις ανήκουν σε βασικούς υπουργούς της τουρκικής
κυβέρνησης. Η πρώτη - στον υπουργό Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού , η δεύτερη -
στον Υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Πρόκειται, δηλαδή, για μια συντονισμένη θέση των τουρκικών αρχών, που
εκφράζεται σε εντατική καταδίωξη της τρομοκρατικής επίθεσης στην τουριστική
οδό Istiklal στην Κωνσταντινούπολη (έξι άνθρωποι σκοτώθηκαν, 81 τραυματίστηκαν
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο).
Δεν είναι ακόμη αυτοκρατορία… αλλά αισθάνεται έτσι
Η σύγχρονη Τουρκία δεν είναι πλήρως αυτοκρατορία, αλλά αισθάνεται σαν
αυτοκρατορία, θέλει να είναι. Και οι αυτοκρατορίες δεν αναζητούν τους ένοχους,
οι αυτοκρατορίες διορίζουν τους ένοχους σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Η
επίσημη Άγκυρα κατηγόρησε αμέσως την Ουάσιγκτον, και μάλιστα με άνευ
προηγουμένου σκληρό τρόπο.
Πρέπει να ήταν ιδιαίτερα προσβλητικό για τους Αμερικανούς να εγκωμιάζουν οι
Τούρκοι τη Ρωσία και να προσβάλλουν τις ΗΠΑ.
«Ευχαριστούμε τη Ρωσία για την υποστήριξή της. Η Ρωσία έρχεται πάντα σε
βοήθειά μας σε δύσκολες στιγμές, γιατί είναι η πιο ενεργή χώρα στον κόσμο στον
αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας. Μέχρι τώρα, η Ρωσία αντιστέκεται στους
τρομοκράτες στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη».
Αυτό είπε ο Τσαβούσογλου στην ίδια γραμμή απορρίπτοντας τα συλλυπητήρια των
ΗΠΑ.
Αν αυτή η φρασεολογία γινόταν στο γύρισμα του 1940-1950, θα μπορούσε κανείς με
βεβαιότητα να πει ότι ο αγώνας για επιρροή στην Τουρκία τελείωσε με τη νίκη
της ΕΣΣΔ και του Οργανισμού του Συμφώνου της Βαρσοβίας, όχι του ΝΑΤΟ,
και πως θα εξελισσόταν στον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό. Αλλά αυτό είναι τότε.
Τώρα οι λέξεις είναι πολύ φθηνότερες, συμπεριλαμβανομένων τέτοιων υψηλού
προφίλ που χρησιμοποιεί η Άγκυρα.
Το να κατηγορείς έναν σύμμαχο ότι οργάνωσε τρομοκρατική επίθεση εναντίον
αμάχων είναι μια κατηγορία πολύ υψηλού προφίλ.
Οι οικοδόμοι της τουρκικής αυτοκρατορίας έχουν δημιουργήσει πολλούς εχθρούς
και δυσαρεστημένους, συμπεριλαμβανομένων των πιο ριζοσπαστικών ριζοσπαστών.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στη συριακή επαρχία Ιντλίμπ, όπου έχουν
καταφύγει τρομοκρατικές ομάδες από όλη την Συρία, και η Άγκυρα, ως μέρος του
μοιρασμού της ευθύνης με τη Μόσχα και την Τεχεράνη για τη διευθέτηση στην
περιοχή, επιβλέπει αυτό το «εφεδρικό απόθεμα» και έχει καταφέρει να συντρίψει
τις ουρές πολλών ανθρώπων.
Στόχος οι Κούρδοι
Αλλά ο κύριος στόχος της τουρκικής επέκτασης στη Συρία είναι ακριβώς οι
Κούρδοι. Οι Κούρδοι είναι επίσης ένα εσωτερικό αυτονομιστικό πρόβλημα στην
Τουρκία. Οι εθνικιστές Κούρδοι έχουν προηγουμένως καταφύγει σε τρομοκρατικές
επιθέσεις ως μεθόδους πολιτικού αγώνα, και παρόλο που αυτό δεν συνέβη εδώ και
αρκετό καιρό, εξακολουθεί να είναι πιο λογικό να υποπτευόμαστε τους Κούρδους
παρά τους καλικάντζαρους του Ιντλίμπ.
Αλλά τόσο το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, που αναγνωρίζεται ως τρομοκρατικό
στην Τουρκία, όσο και το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης, η μεγαλύτερη πολιτική
οργάνωση των Κούρδων στη Συρία, αρνήθηκαν κατηγορηματικά όλες τις κατηγορίες
από την Άγκυρα για οποιαδήποτε ανάμειξη προσώπων που συνδέονται με αυτούς στην
επίθεση.
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες, φυσικά, βοήθησαν τους Κούρδους, μεταξύ άλλων μέσω
της μεθόδου της στρατιωτικής εκπαίδευσης, αλλά το έκαναν αρκετά ανοιχτά.
Μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι Κούρδοι στη Συρία γενικά βοηθούνταν από όλες τις
δυνάμεις με επιρροή, εκτός από την Τουρκία, επειδή οι Κούρδοι ήταν οι
τελευταίοι που κράτησαν τείχος ενάντια στο ISIS και πέτυχαν αρκετά στο μέτωπο
της δουλειάς τους.
Οι τουρκικές εκλογές και η διάθεση των εχθρών του Σουλτάνου
Το καλοκαίρι θα διεξαχθούν εκλογές στην Τουρκία - τόσο προεδρικές όσο και
κοινοβουλευτικές. Όλοι οι εχθροί του Ερντογάν μάλλον προετοιμάζονται για αυτό
το γεγονός - από τους πρώην συνεργάτες του μέχρι τους Κούρδους και τον
Γκιουλέν.
Ταυτόχρονα, θα υπάρχει τουλάχιστον μια λιγότερη υποστήριξη υπό την κυριαρχία
του: αν νωρίτερα ο πληθυσμός ψήφισε πρόθυμα το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και
Ανάπτυξης ως δύναμη που συνδέεται με την οικονομική ανάπτυξη, τώρα αυτή η
ανάπτυξη έχει φαγωθεί εδώ και πολλά χρόνια από τον πληθωρισμό.
Αλλά ο κύριος λόγος, όπως πιθανώς καταλαβαίνει ο Ερντογάν, είναι το γεγονός
ότι έχει επανειλημμένα διασχίσει τον δρόμο των Ηνωμένων Πολιτειών, διεξάγοντας
επιχειρήσεις κατά των συμμάχων τους, Κούρδων στη Συρία και το Ιράκ, χτίζοντας
μια εναλλακτική πολιτική στις σχέσεις με τη Ρωσία, εμποδίζοντας την επέκταση
της ΝΑΤΟ καθώς και την ενοποίηση της Κύπρου.
Η μοίρα της τουρκικής αυτοκρατορίας, ή τουλάχιστον του Τούρκου Σουλτάνου,
εξαρτάται από το πόσοι πόροι διαθέτουν οι εχθροί του και πόσο θα είναι ένα
«παράθυρο ευκαιρίας» στη Δύση, εάν θέλουν να λύσουν όλα τα προβλήματά τους με
την Άγκυρα, με την πτώση του.
Ντμίτρι Μπαβίριν Ria.ru