Ο Ιμπραήμ Καλίν, επικεφαλής των τουρκικών υπηρεσιών πληροφοριών και εκλεκτός διάδοχος του προέδρου Ερντογάν, έπαιξε κεντρικό ρόλο στις συνομιλίες για τη Γάζα· γνωστός για τους δεσμούς του με ισραηλινούς αξιωματούχους, στοχεύει να ανασυγκροτήσει τις σχέσεις και ακόμη να επαναφέρει ισραηλινούς τουρίστες στην Τουρκία, γράφει η ιστορικότερη εφημερίδα στο Ισραήλ, αρχαιότερη και από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, Yedioth Ahronoth
Πριν από λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έκανε μια δήλωση που προσέλκυσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον των υπηρεσιών πληροφοριών και των διπλωματικών κύκλων.
Στο Ισραήλ, λίγοι εξέπληξανταν όταν ο Ερντογάν ανακοίνωσε με δραματικό τρόπο ότι ο στενότερος του σύμβουλος, ο Ιμπραήμ Καλίν, θα ήταν ο διάδοχός του.
Η σχέση τους μετράει πολλά χρόνια, όταν ο Ερντογάν αναζητούσε «σοβαρούς» ακαδημαϊκούς στο στενό του περιβάλλον. Έλαβε εξαιρετικές συστάσεις για «τον Δρ. Καλίν, τον ήσυχο λόγιο», και σύντομα τον ενέταξε στο προεδρικό γραφείο.
Για εννέα χρόνια ο Καλίν υπηρέτησε ως εκπρόσωπος Τύπου του Ερντογάν, αλλά ανώτεροι Ισραηλινοί αξιωματούχοι που τον γνωρίζουν λένε ότι υπήρξε πολύ περισσότερο από αυτό. Ο Ερντογάν τον εμπιστεύεται απόλυτα — είναι, λένε, «η σκιά του προέδρου».
geopolitico.gr
Η ανάλυση που τα λέει όλα
Ιερουσαλήμ ορίζει την πραγματικότητα πριν η Ντόχα και η Άγκυρα την ξαναγράψουν στη γλώσσα της Χαμάς. Αν τους επιτραπεί να καθίσουν στο τραπέζι, η παύση θα γίνει ήττα. Αν αποκλειστούν, μπορεί να αναδυθεί μια νέα τάξη: σαφής νίκη, κυριαρχία χωρίς μεσάζοντες και αποτροπή που διαρκεί.
Τα παραπάνω υπογραμμίζει ο γνωστός αναλυτής Shay Gal ο οποίος εκφράζει τα αισθήματα σύσσωμης της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του Ισραήλ. Είναι ωμός και εκφράζει την πραγματικότητα: Το Κατάρ και η Τουρκία πρέπει -και θα μείνουν- εκτός της Γάζας.
Ο Shay Gal είναι ειδικός στη διεθνή πολιτική, τη διαχείριση κρίσεων και τις στρατηγικές επικοινωνίες. Δραστηριοποιείται παγκοσμίως, εστιάζοντας στις σχέσεις ισχύος, τη γεωπολιτική στρατηγική και τη δημόσια διπλωματία, και τον αντίκτυπό τους στην πολιτική και τη λήψη αποφάσεων.
Είναι ο καλύτερος γνώστης της περιοχής και ειδικά της ισλαμικής Τουρκίας.
Γράφει σχετικά:
Το πλαίσιο εκεχειρίας του Προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ δεν είναι το τέλος του πολέμου. Είναι το άνοιγμα ενός πολιτικού πεδίου μάχης. Τα όπλα είναι σιωπηλά, αλλά η μάχη για το μέλλον της Γάζας έχει ξεκινήσει – ποιος θα τη διαμορφώσει και ποιος θα μείνει απ’ έξω (είναι το ζητούμενο).
Η Τουρκία και το Κατάρ δεν αποτελούν μέρος της λύσης. είναι μέρος του προβλήματος. Τα κράτη που δημιούργησαν τη Γάζα της 6ης Οκτωβρίου δεν μπορούν να εμπιστευτούν τη διαμόρφωση της Γάζας της 8ης Οκτωβρίου.
Για περισσότερο από μια δεκαετία, το Κατάρ φιλοξένησε το πολιτικό γραφείο της Χαμάς στη Ντόχα. Αυτό που ξεκίνησε ως «ανθρωπιστική διαμεσολάβηση» έγινε μια πολιτική και οικονομική υποδομή: τα κεφάλαια έρεαν, η ηγεσία άκμαζε, ο κόσμος κοίταζε αλλού.
Η Τουρκία, από την πλευρά της, χορήγησε διαβατήρια σε μέλη της Χαμάς και μετέτρεψε την Άγκυρα σε καταφύγιο για ένα κίνημα που ζητά την καταστροφή του Ισραήλ.
Το Υπουργείο Παιδείας της Τουρκίας όρισε την 7η Οκτωβρίου ως «Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την Παλαιστίνη», διατάζοντας και τις 81 επαρχίες να συμμορφωθούν.
Τα παιδιά διδάχθηκαν για (δήθεν) «συνείδηση, δικαιοσύνη και ανθρωπιά», αλλά η συνείδηση ήταν τουρκική – μετατρέποντας τη σφαγή (της 7ης Οκτωβρίου 2023) σε «δίκαιη απελευθέρωση της Γάζας».
Ο υπουργός Γιουσούφ Τεκίν το έθεσε ευγενικά: «Πρέπει να αναβιώσουμε τη συνείδηση της ανθρωπότητας στα παιδιά μας».
Στην πράξη, αυτό σήμαινε τη μετατροπή της 7ης Οκτωβρίου από πένθος σε εορτασμό των δολοφονημένων Ισραηλινών. Εκείνη την εβδομάδα, η Άγκυρα καυχιόταν για την «επαφή» με τους κρατούντες ομήρους της Χαμάς – όχι με τις οικογένειες, αλλά με τους απαγωγείς.
Η ισραηλινή επίθεση στη Ντόχα έσπασε την ασυλία του Κατάρ. Απέτυχε να σκοτώσει τους ηγέτες της Χαμάς, αλλά διέλυσε την ψευδαίσθηση ότι η Ντόχα μπορούσε να φιλοξενήσει τρομοκρατικές επιθέσεις και να μεσολαβήσει.
Ο Πρόεδρος Τράμπ, δημόσια «πολύ ανήσυχος» για μια επίθεση σε ένα «φιλικό» κράτος, αναγνώρισε ιδιωτικά τον στρατηγικό μοχλό που δημιούργησε: μια ευκαιρία να επιβάλει μια αναμέτρηση.
Από εκείνο το σημείο, το Κατάρ αναγκάστηκε να επανεκτιμήσει τα όριά του. Δεν άλλαξε πλευρά, αλλά άλλαξε βάρος – από έναν προστατευμένο διαμεσολαβητή σε έναν εύθραυστο κόμβο στον χάρτη πίεσης.
Τώρα που τα χαρτιά έχουν αποκαλυφθεί και οι μάσκες έχουν αφαιρεθεί, η Ιερουσαλήμ δεν θολώνει τα όρια. Όσοι φιλοξένησαν τη Χαμάς και εκπαίδευσαν γενιές να βλέπουν τη σφαγή ως «αντίσταση» δεν μπορούν να είναι μέρος της δομής που έχει σκοπό να αποτρέψει την επιστροφή της.
Όσοι τάισαν το τέρας δεν μπορούν να εμπιστευτούν ότι θα το κρατήσουν αλυσοδεμένο. Η Άγκυρα και η Ντόχα είναι έξω.
Ο κ. Τράμπ έχει μετατρέψει αυτή την κατανόηση σε πολιτική – μια διευθέτηση που βασίζεται στην ευθύνη, όχι στο συναίσθημα.
Η Αίγυπτος μεσολαβεί κατά μήκος του νότιου διαδρόμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβλέπουν από ψηλά, το Κατάρ ορίζεται στη συμφωνία ως «ανθρωπιστικό, τεχνικό και υποστηρικτικό κανάλι» και η Τουρκία παραμένει σε περιφερειακή εμπλοκή χωρίς επιχειρησιακό έλεγχο.
Ωστόσο, και οι δύο πρωτεύουσες αφηγούνται μια διαφορετική ιστορία: η Ντόχα μιλάει για «κεντρικό ρόλο στην ανοικοδόμηση», η Άγκυρα για «εμπλοκή στη διαδικασία ειρήνευσης».
Στην πράξη, η συμφωνία περιορίζει και τους δύο σε συμβολικούς ρόλους, και από αυτό το όριο δεν πρέπει να υπάρχει καμία απόκλιση: όσοι έδωσαν καταφύγιο στη Χαμάς δεν θα λάβουν τα κλειδιά για την ανοικοδόμηση της Γάζας.
Η Άγκυρα τυλίγει τη συμμετοχή της με τη γλώσσα της «διατήρησης της ειρήνης» και της «ανθρωπιστικής ευθύνης». Η πρόσοψη δεν είναι ούτε νέα ούτε αξιόπιστη.
Το 1974 η Τουρκία ξεκίνησε αυτό που ονόμασε «Ειρηνευτική Επιχείρηση» στην Κύπρο – μια εισβολή που έληξε με την κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού, την εκδίωξη περίπου 150.000 Ελληνοκυπρίων και τη δημιουργία ενός καθεστώτος μαριονέτας που διατηρείται ακόμα από τουρκικά στρατεύματα.
Ένα ηθικό λεξιλόγιο χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει και να συγκαλύψει τον εδαφικό και πολιτικό έλεγχο. Η ίδια μέθοδος συνεχίζεται σήμερα.
Υπό συνθήματα όπως «ζώνες ασφαλείας» και «αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις», η Άγκυρα έχει επανειλημμένα εισβάλει σε κουρδικά εδάφη – Ασπίδα του Ευφράτη, Κλάδος Ελιάς, Πηγή Ειρήνης – αναδιαμορφώνοντας σύνορα, εκτοπίζοντας πολίτες και κυβερνώντας μέσω τοπικών πληρεξουσίων.
Ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν καταγράψει καταχρήσεις στην Αφρίν και πέρα από αυτήν, ενώ αιρετοί Κούρδοι αξιωματούχοι φυλακίστηκαν ή απομακρύνθηκαν. Αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά δόγμα: η ρητορική της ειρήνης ως καμουφλάζ για τον εξαναγκασμό.
Σήμερα, όταν η Άγκυρα μιλάει για «διάλογο με τη Χαμάς για χάρη της ειρήνης», επαναλαμβάνει το ίδιο σενάριο – όχι ουδέτερη διαμεσολάβηση αλλά σαφή ευθυγράμμιση.
Δεν πρόκειται για γλωσσική απόχρωση. Είναι πολιτική. Η ίδια ρητορική που κάποτε έντυνε μια κατοχή με συμπόνια, τώρα ντύνει την υποστήριξη μιας τρομοκρατικής οργάνωσης με διπλωματική γλώσσα. Δεν είναι πολιτική ικανότητα. Είναι μια σκόπιμη τακτική κυριαρχίας μέσω βίαιων πληρεξουσίων – μια πολιτική που έχει σχεδιαστεί για να εδραιώσει τον έλεγχο, όχι για να διαλύσει την τρομοκρατία.
Ο πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου, Michael Rubin, έγραψε στο Middle East Forum ότι το ιστορικό της Τουρκίας μιλάει από μόνο του: το 2012, μαχητές που υποστηρίζονται από την Τουρκία επιτέθηκαν στο Προξενείο των ΗΠΑ στη Βεγγάζη, σκοτώνοντας τον Πρέσβη Chris Stevens, ενώ Τούρκοι διπλωμάτες κοίταζαν αλλού.
Το ίδιο μοτίβο εκτείνεται από το Αφγανιστάν μέχρι τη Λιβύη, όπου η Άγκυρα ενδυνάμωσε ισλαμιστικές παρατάξεις υπό το λάβαρο της «ανασυγκρότησης» και της «διατήρησης της ειρήνης».
Ο Rubin προειδοποιεί ότι το να δοθεί στον Ερντογάν μια βάση στη Γάζα δεν θα οικοδομούσε ειρήνη αλλά θα επανεξοπλίσει τη Χαμάς – μια άλλη στροφή στη χρήση ισλαμιστικών πληρεξουσίων από την Άγκυρα για να επεκτείνει τον έλεγχο πίσω από ηθική ρητορική.
Η επόμενη φάση δεν είναι στρατιωτική αλλά γνωστική. Η Ιερουσαλήμ ορίζει την πραγματικότητα πριν η Ντόχα και η Άγκυρα την ξαναγράψουν στη γλώσσα της Χαμάς. Αν τους επιτραπεί να καθίσουν στο τραπέζι, η παύση θα μετατραπεί σε ήττα. Αν αποκλειστούν, μπορεί να αναδυθεί μια νέα τάξη: καθαρή νίκη, κυριαρχία χωρίς μεσάζοντες και αποτροπή που διαρκεί.
Αυτό δεν είναι απομόνωση. Είναι ο καθαρισμός της αρένας από εκείνους που συνέλαβαν τη Χαμάς – και τώρα επιδιώκουν να την αναστήσουν.