Γράφει ο Κωνσταντίνος Βλάχος, Αντιστράτηγος ε.α.
Το 1921 ο Ελληνικός Στρατός αγωνιζόταν ήδη καιρό στη Μικρά Ασία. Το Ιππικό, αν
και ολιγάριθμο, είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις επιχειρήσεις. Σύντομα
όμως θα έγραφε νέες σελίδες δόξας στις εκεί ελληνικές πατρίδες.
Τον Ιούνιο του 1921 η Ταξιαρχία Ιππικού (ΤΙ), μετά την συμμετοχή της στις
επιχειρήσεις του Γ’ Σώματος Στρατού (ΣΣ) την άνοιξη του ίδιου έτους, τελούσε
υπό αναδιοργάνωση.
Η Ταξιαρχία Ιππικού υπό τον συνταγματάρχη Νικολαΐδη μεταστάθμευσε στο Ουσάκ
ενόψει των επικείμενων επιχειρήσεων προς Ανατολάς. Θα συνεργαζόταν με το
πεζικό προς υπερκέραση και αποκοπή των τουρκικών δυνάμεων προς Κιουτάχεια.
Μάχη Ουτς Σαράι
Στις 3 Ιουλίου η Ταξιαρχία Ιππικού διατάχθηκε να κινηθεί ανατολικά του Εσκί
Σεχήρ. Την επομένη οι Τούρκοι επιτέθηκαν με ισχυρές δυνάμεις κατά του
ελληνικού 14ου Συντάγματος Πεζικού (ΣΠ) στο Ουτς Σαράι. Συνέχιζαν να πιέζουν
ασφυκτικά το ελληνικό πεζικό και την επομένη.
Η Ταξιαρχία Ιππικού με τις μονάδες της να πεζομαχούν κράτησε τους Τούρκους.
Ωστόσο το δεξιό του 14ου ΣΠ κάμφθηκε και οι Τούρκοι, που διέθεταν και
πολυάριθμο ιππικό, απειλούσαν με εξόντωση τις ελληνικές δυνάμεις.
Για να αποτραπεί το ενδεχόμενο αυτό ο επίλαρχος Σπυρίδων Μαρκόπουλος επιτέθηκε
κατά των Τούρκων επικεφαλής της 1ης και της 2ης Ίλης του 1ου ΣΙ. Οι Έλληνες
ιππείς εφόρμησαν με την σπάθη κατά των εχθρών σε μια επέλαση θανάτου. Οι
Τούρκοι, υπερέχοντας αριθμητικά, απέκρουσαν την επέλαση. \
Στη μάχη χάθηκαν 53 Έλληνες, μεταξύ τους και ο επίλαρχος και 80 ίπποι. Παρόλα
αυτά κερδήθηκε χρόνος και χάρη στην πρωτοβουλία του επιτελάρχη, τότε, της
Ταξιαρχία Ιππικού αντισυνταγματάρχη ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ, το ιππικό κάλυψε την
υποχώρηση του πεζικού, ελισσόμενο σε διαδοχικές θέσεις και καθυστερώντας τους
Τούρκους, προκαλώντας τους σοβαρές απώλειες, τόσο σοβαρές ώστε να πάψουν την
καταδίωξη.
Η επέλαση στο ΑΚ Μπουνάρ
Μετά τη μάχη στο Ουτς Σαράι η Ταξιαρχία Ιππικού κινήθηκε προς το Αν Μπουνάρ.
Στις 8 Ιουλίου οι Τούρκοι εκδήλωσαν τη μεγάλη τους επιθετική επιστροφή με
στόχο την ανακατάληψη του Εσκί Σεχήρ και την καταστροφή των εκεί ελληνικών
δυνάμεων.
Το Ιππικό εντόπισε εγκαίρως τις τουρκικές κινήσεις και κάλυψε τα κενά μεταξύ
των ελληνικών μεραρχιών πεζικού. Έγραψε όμως παράλληλα μια ανεξίτηλη σελίδα
δόξας… Βλέποντας την τουρκική πίεση η Ταξιαρχία Ιππικού διέταξε το 3ο ΣΙ υπό
τον συνταγματάρχη Βάρθη να επελάσει κατά των Τούρκων.
Οι δύο επιλαρχίες είχαν επικεφαλής, η 1η, τον ηρωικό εκ ΚΥΠΡΟΥ, ΕΠΙΛΑΡΧΟ
ΙΩΑΝΝΗ ΤΣΑΓΓΑΡΙΔΗ και η 2η τον τότε ΕΠΙΛΑΡΧΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΣΤΑΝΩΤΑ (Διοικητή της
Μεραρχίας Ιππικού το 1940-41). Οι Έλληνες ιππείς έσυραν τις σπάθες και υπό
τους ήχους της σάλπιγγας, με την γαλανόλευκη σημαία να ανεμίζει εξόρμησαν με
την ιαχή «Αέρα…» να δονεί την ατμόσφαιρα.
Οι Τούρκοι αιφνιδιάστηκαν, σάστισαν, πανικοβλήθηκαν και το έβαλλαν στα πόδια
καταδιωκόμενοι από τους ιππείς…
Οι Έλληνες καταδίωξαν τους Τούρκους σε βάθος 4 χλμ. σπαθίζοντας πάνω από 500
και αιχμαλωτίζοντας άλλους 100! Το 3ο ΣΙ έχασε μόνο έναν ιππέα… Ήταν μια
μεγάλη νίκη.